– Mantelzorg –
liefdevolle zorg – onschatbare waarde
– Liefdevolle zorg van onschatbare waarde –
mijn persoonlijke verhaal
Als klein kind wist ik niet heel erg goed wat ik later wilde worden. Wat ik wel wist is dat ik van een uitdaging hou, ik zorgen fijn vind en gek ben op dieren. Ik groeide op met mensen met een beperking. Alhoewel ik dat heel normaal vond, was het vooral de complexiteit van diverse beperkingen en zorgdragen wat mij zo erg aantrok om een zorgopleiding te gaan doen. Nu ik aan mijn vervolg opleiding begon ging ik niet langer met tegenzin naar school. Ik leerde veel bij en mocht dit al snel in de praktijk gaan brengen. Mijn opleiding schroefde ik op en besloot werken met leren te combineren.
In de gehandicaptenzorg was ik goed op mijn plek. Het was pas toen ik zelf lichamelijk achteruitging en ongeschikt werd verklaard voor het werk (in de zin van dat het lichamelijk te zwaar was) en mijn eigen zorgdraag groeide, dat ik mijn opleiding en werk moest staken. Het voelde als een enorme teleurstelling, als falen. Ik ging van het zorgen voor mensen naar zelf een grote zorgvraag hebben. En het voelde alsof ik al mijn ervaring in de prullenbak kon gooien.
Gelukkig droeg mijn opleiding bij aan mijn eigen weg naar een gezonder leven. Ik zocht zelf veel uit en kon artsen daardoor kritischere vragen stellen. Een waardevolle periode omdat ik hierdoor een fijne artsen kring om mij heen heb kunnen zoeken, wat uniek is, omdat mijn ziekte ME/CVS toen nog niet écht erkend was als een serieuze en invaliderende ziekte of aandoening.
Naarmate de jaren verstreken en ik mijn blog startte kriebelde het toch wel om iets in de zorg te doen. Ik wist alleen simpelweg niet in welk vat ik het kon gaan gieten of hoe ik het vorm kon gaan geven. En toen kwam daar de dag dat mijn oma haar heup brak. En deze lieve en zorgzame hoogbejaarde vrouw zelf ineens hulpbehoevend werd. Ondanks dat wij een hele grote familie hebben mocht ik een mooie rol aannemen in het zorgtraject van oma. Nu kwamen de ervaringen die ik jaren geleden op had gedaan meer dan goed van pas.
– Liefdevolle zorg –
mijn persoonlijke verhaal deel II
Als ik heel eerlijk mag zijn moet ik wel toegeven dat de rol van mantelzorger aannemen heel erg wennen is. Waar je normaal elkaar van de dagelijkse dingen kent, wordt het contact ineens veel intiemer. Ik zal liegen als ik zeg dat ik de eerste keren niet heel erg hard heb moeten slikken bij de hulp van de dagelijkse verzorging etc. Ik kan je wel vertellen dat ondanks dat het in het begin misschien moeilijk en wennen is, ook dit zal gaan wennen. En na de vuurdoop voelde het toch ook wel weer heel snel vertrouwd. Want waar zij heel haar leven met veel liefde voor anderen heeft gezorgd, was het nu mijn tijd om dit terug te kunnen doen.En zo maakten we samen veel uitstapjes naar dokters en ziekenhuizen. Ondersteunde ik haar tijdens behandelingen en hadden we vaak de grootste lol. Maar ook bij de zorg aan huis vanuit de huisarts mocht ik haar ondersteunen en helpen, haar medicatie beheren en zo nu en dan op bed leggen. Ook de contacten met verschillende disciplines vond ik onwijs leuk en leerzaam. Het was vooral heel erg fijn dat ik haar op dit gebied kon ontlasten. Zodat ze zelf haar energie over kon houden voor de leuke dingen.
Ik denk dat dit als ‘mantelzorger’ (een term die ik zelf niet super fijn vind omdat ik zelf niet graag een label plak aan de paar extraatjes die ik voor oma ben gaan doen) wel de grootste voldoening is en dat je het mede hiervoor doet. En ik kan alleen maar hopen dat wanneer ik later wat ouder en grijzer ben geworden, mijn familie mij ook thuis zal willen helpen. Iets met wie goed doet.. Ach, je kent het gezegde vast wel.
– Langer Thuis in Huis –
welke aanpassingen zijn er nodig en mogelijk?
Maar het heeft ook aardig wat voeten in aarde gehad om mijn oma na diverse vallen en botbreuken naar huis te halen. Van een volledig zelfstandig leven werd ze ineens een echte hoogbejaarde en haast invalide vrouw. Gebonden aan een trippelstoel en rolstoel, en later nog wat hulpmiddelen om haar leven thuis makkelijker te maken. Thuishulp werd ingeschakeld voor de dagelijkse verzorging en de ergotherapeut beoordeelde de woning of deze wel veilig genoeg was.
En er zijn eerlijk gezegd aardig wat aanpassingen gemaakt. De badkamer moest verbouwd worden, de drempels moesten uit huis, er werden beugels geplaatst en vloerbedekking moest plaatsmaken voor een gladde vloer. Relatief wat ‘kleine’ ingrepen die een groots verschil hebben gemaakt. En als je met een aantal aanpassingen ervoor kan zorgen dat iemand thuis oud kan worden, dan denk ik dat veel dit zullen verkiezen boven een verzorgingstehuis.
Er is heel veel mogelijk
Gelukkig is er steeds meer mogelijk zodat mensen langer thuis kunnen blijven wonen. Punten die ineens een stuk lastiger kunnen worden zijn o.a. het traplopen, slapen, zien, horen, mobiliteit, veiligheid, douchen – wassen – toilet en tuinonderhoud. Met een traplift, douchestoel, postoel, rolstoel, trippelstoel en eventueel een hoog-laag bed worden de dagelijkse handelingen ineens een stuk makkelijker. Dit allemaal in combinatie met de juiste (thuis) zorg natuurlijk, want veiligheid gaat voor alles.
Mocht je zelf plots in deze situatie zitten en opzoek zijn naar de mogelijkheden om een vriend of familielid thuis te kunnen houden, bedenk dan dat er genoeg instanties en bedrijven zijn die fijne ergotherapeutische hulpmiddelen in huis hebben. Voor o.a. een douchestoel, beugels of eventueel zelfs een traplift. De mogelijkheden zijn eindeloos.
Met een paar relatief simpele aanpassingen kan je van iemands huis écht weer een thuis maken. Je kunt hulpmiddelen huren, of voor een fijne prijs kopen. Zo is er zelfs een ruime keuze voor wie opzoek is naar een goed onderhouden tweedehands traplift , en hierdoor makkelijk nog jaren mee kunnen. Dit scheelt niet alleen in de portemonnee, maar is ook nog eens een stuk duurzamer.
Thuis blijven wonen heeft voor- en nadelen, en ook hier is een prijskaartje aan verbonden. Neem eens een kijkje op Langer thuis in huis om te zien wat er voor jou mogelijk is en wat hierbij komt kijken.
– Waarom Mantelzorg van onschatbare waarde is –
wat het mij persoonlijk heeft gebracht
Persoonlijk heeft deze tijd mij ook veel gebracht. De extra jaren met oma voelde echt als een cadeautje. En we hebben elkaar op een heel ander niveau leren kennen. Ik ben heel erg blij dat wij met familie onderling ervoor hebben kunnen zorgen dat ze overdag niet vaak alleen was, de wasjes werden gedraaid, er schoon werd gemaakt, de boodschappen werden gedaan en eten werd gekookt. Wij beseften ons allemaal dat dit een uitzonderlijke situatie is, maar ik zal het echt over doen als we het over hadden kunnen doen.
Want hoe gemakkelijk en gemoedelijk het bij mijn ene oma ging, zo moeizaam was het traject van de ander. Nu is het wel zo dat mijn andere oma dementerend was en hierdoor een hele andere zorgvraag had, wat de situatie op zichzelf al zo anders maakt. Deze oma moest wel opgenomen worden in een verpleegtehuis, gelukkig wel een thuis waar de zorg onwijs goed en netjes geregeld was.
Maar naast een bezoekje en een boodschapje, heb ik verder weinig voor haar kunnen betekenen. Wat logisch is, omdat de situatie anders was. Maar het tegelijkertijd ook zo dubbel maakt. Omdat je tijdens de jaren van dementie steeds weer afscheid moet nemen en moet wennen aan een haast heel ander persoon, zo groeide mijn andere oma en ik steeds meer naar elkaar toe.
– Mantelzorg –
iedereen heeft het in zich, maar durf je de stap ook te nemen?
Het hele concept van mantelzorg vind ik mooi en bijzonder. Zelf heb ik dan ook diep respect voor de mensen die iedere dag en door weer en wind in de weer zijn voor familieleden of anderen. Natuurlijk zijn er de zorgverleners, maar veel van de echte kanjers zorgen gewoon vanuit thuis – in de paar extra vrije uurtjes die ze hebben. Wat ik extra bijzonder vind omdat de tijd waarin wij leven vooral heel erg gebaseerd is op een ‘ik’ cultuur. Omdat veel mensen een druk werk- en sociaal leven hebben vergeten we al snel dat er ook eenzaamheid domineert onder ouderen.
Er zijn steeds meer eenzame oudere mensen. Mantelzorg zal dit terug kunnen dringen, of het nu om een half uurtje per week gaat of een paar uur. Het gaat er namelijk niet om hoeveel tijd je erin steekt, het is geen wedstrijd. En kwaliteit gaat tenslotte boven kwantiteit.
Simpelweg ‘even langswippen’ om een bakkie koffie te doen kan een klein gebaar zijn dat zeer gewaardeerd wordt en bij mensen een lach op het gezicht kan toveren. Denk er eens iets vaker aan om een kaartje te sturen of simpelweg even te bellen. Juist voor oudere mensen zijn die simpele sociale contacten hetgeen wat het leven de moeite waard maakt. En dan kunnen we de eenzaamheid onder ouderen hopelijk wat terugdringen.
Dit kan je als mantelzorger doen, kleine gebaren met grote waarde:
· Een kopje koffie doen (gezellig én sociale controle)
· Helpen in het huishouden
· Een maaltijd koken
· Meegaan naar een (dokters)afspraak
· Een uitstapje naar het tuincentrum maken
· Helpen met de boodschappen
· Buiten de deur lunchen of een kopje koffie drinken
· Helpen in de tuin
Mantelzorg of iets kleins doen voor een ander,
zal het iets voor jou zijn?
Pin op Pinterest
Dit artikel betreft een samenwerking. Lees mijn disclaimer.
Wat een mooie blog Linda. Hierdoor denk ik meteen weer: ik moet toch eens vaker langs mijn oma gaan. Ook door programma’s van Geer & Goor die langs gaan bij de ouderen, dat doet wat met je !
Auteur
Ah ja, die programma’s kijk ik ook zo graag! Vind het zo leuk dat ze juist deze doelgroep uit hebben gekozen. En stiekem zorgt het er ook wel voor dat ik mijn oma nog net wat meer mis – en daardoor ook weer meer aan de fijne momenten denk <3
Wij hebben hier in de buurt zoiets waar je je voor in kan schrijven, dat je kleine dingen kan gaan doen met ouderen in de buurt, zoals een kopje koffie gaan drinken, wandelen of gewoon een babbel. Fijn initiatief waar ik me voor inschreef.
Het is natuurlijk geen falen, hoop dat je dat naast je neer hebt kunnen leggen. Mooi dat je voor je oma kunt zorgen. Ik heb 6 maanden voor mijn oma gezorgd, ze is nu helaas overleden. Ze woonde in Kroatië, alleen, want mijn vader en oom wonen in het buitenland. Ze was gevallen en het werd duidelijk dat ze echt niet meer alleen kon zijn. We zijn toen naar Kroatië gegaan en hebben daar 6 maanden gewoond tot mijn oom met pensioen ging en hij en mij pa de zorg over konden nemen. Het was een zware tijd moet ik bekennen want ik moest ook voor mijn drie kleintjes zorgen maar vooral omdat ik bang was dat ze dood zou gaan. ’s ochtends durfde ik bijna niet in haar kamer te kijken omdat ik bang was dat ze niet meer zou ademen. Maar…het was tegelijk een hele mooie tijd want hadden we het niet zo gedaan, dan hadden mijn kinderen haar niet zo goed leren kennen. We wonen toch in een ander land dus ze zagen haar maar sporadisch. Nu waren ze 24h bij haar. Mijn moeder is jong overleden en mij pa woont ook in het buitenland dus ze hebben al amper familie om zich heen. Dat vond ik zo kostbaar. Ik zag haar dan zo genieten van de kleintjes en zij weer van haar. Zo’n bijzondere periode. Helaas is ze dus niet veel later overleden. En dan weer terug op jouw blog, ik sta elke keer weer versteld van jouw prachtige foto’s. Deze keer weer echt!!
heel veel respect voor iedereen die in de zorg werkt maar zeker ook de mantelzorgers. want het is niet makkelijk maar wel heel dankbaar
ik heb vrijwilligerswerk gedaan voor ouderen, dat wordt zo gewaardeerd. Verder heb ik diep respect voor mensen die mantelzorg uitoefenen. Mijn moeder was er 1 van en die heeft het zwaar gehad, maar met alle liefde gedaan
Ik heb je artikel met kippenvel gelezen. Wat prachtig wat je voor je oma hebt gedaan en ook heel mooi om te lezen hoe je dat ziet als iets wat je met veel liefde voor haar hebt gedaan. Het is inderdaad heel waardevol om oudere mensen zo lang mogelijk thuis te laten wonen. Op hun eigen plekje in een eigen omgeving zijn ze vaak zo veel meer op hun plek dan in een verzorgingstehuis.
Op dit moment gaat het helaas erg slecht met mijn opa, en mijn oma kan de zorg voor hem vanwege haar leeftijd en eigen ongemakken ook niet zelf aan. Gelukkig doen mijn ouders en ooms en tantes heel veel. Soms frustreert het me dat ik hen niet wekelijks uitgebreid kan helpen, maar ik probeer wel regelmatig langs te gaan op de koffie om hen in ieder geval de liefde te kunnen geven die ze zo ontzettend verdienen.
Wat een mooi en persoonlijk blog is dit geworden. Wat fijn dat je oma met jullie hulp gewoon thuis kon revalideren en kon blijven wonen. Het lijkt mij heel erg zwaar. Maar wanneer je de zorg en extra taken kunt verdelen en je oma hierdoor in haar eigen vertrouwde omgeving kon blijven wonen is het doel bereikt. En zeg nu zelf, je voelt je toch ook zoveel beter in je eigen omgeving, met de mensen om je heen die je lief zijn.
Auteur
Precies dat! En we hebben dit allemaal prima volgehouden tot ze haar laatste adem uit blies.. De voldoening was enorm, en het gemis daardoor misschien nog wel groter. Maar ik zal het zo weer over doen, dat weet ik wel!