Amstelwijck Park, Dordrecht

In deze crisistijd voel ik mij voor het eerst sinds hele lange tijd niet heel veel anders dan anderen. Sinds afgelopen week zit heel Nederland gedeeltelijk op slot en op de reservebank. Is Nederland een beetje ‘chronisch ziek’. Proeven de mensen ervan hoe het leven van een chronisch zieke is. -Harde uitspraken, I know, ik kom straks tot de kern en neem deze harde woorden met een korreltje zout-. Ze krijgen er nu wat van mee hoe het is om altijd al aan de zijlijn te staan. Hoe het is om zonder collega’s thuis te werken, je af te vragen of je wel naar die verjaardag kunt en het ene evenement na het andere af moet zeggen. Zonder te weten wanneer dit ooit ophoudt, of wie jou ziek kan maken. Veel tijd in huis doorbrengend, inclusief de muren die op je afkomen. Nu is ons lot zelfs een beetje hetzelfde.

 

 

– Coronacolumn –

nu is heel Nederland een beetje ‘chronisch ziek’

 

 

 

Van het leven zonder het ontvangen van mensen tot vragen of iemand je wilt helpen met de boodschappen. Ik leefde al redelijk in afzondering voordat het cool was en quarantaine heette. Mijn leven mét Corona is alleen wat spannender dan het hiervoor was. De polder ook een stukje drukker. Want nu mensen noodgedwongen thuis zitten gaan de ogen open voor meer. Ik zie kinderen spelen in de Biesbosch, ouderen op een bankje zitten en de halve stad de hond uit laten. Vooral de beestjes zijn blij met alle extra aandacht. Dat is gelijk weer mooi meegenomen.

Net als moeder aarde. Na alle droogte, hitte en de allesverwoestende branden, de acties om de aarde af te koelen en de ene klimaat staking na de andere heeft de aarde ons tot halt geroepen. Moeder aarde trapte zelf op de rem. De afgelopen weken bleven de meeste vliegtuigen aan de grond, werden grote fabrieken stilgelegd en staan de meeste auto’s nog op de oprit.

Steden als Rome en Milaan herkennen we helemaal niet meer terug. Pas nu komt alle schoonheid tot zijn (of misschien wel haar) recht. Want ja – de schoonheid van Rome vind ik toch eerder vrouwelijk dan mannelijk, maar dat ter zijde. De kanalen in Venetië zijn rustiger dan ooit. Het water is helder en we zien weer vissen en zelfs dolfijnen zwemmen. Ook de zwanen keren terug naar huis. Wat hebben wij mensen toch veel over genomen, de natuur neemt het nu even terug.

 

 

Het is bijzonder om te zien dat de hele wereld in één klap stil lijkt te staan. Deze ongekende tijden halen letterlijk het beste en het slechtste in mensen naar boven. Het is een klap voor de mensheid maar tegelijkertijd een cadeau voor de aarde. Het is vooral de verbroedering die ontstaat die ik zo mooi vind. De kracht die mensen hebben om elkaar te helpen. Daar kunnen we wat van leren. Mijn wens is, dat wanneer het stof neergedwarreld en de rook opgetrokken is, het virus bestreden en de straten weer open zijn voor publiek, dat wij dan met zijn allen die alles verbindende verbroedering vasthouden. Want mensen, wat is het leven op deze manier, waarin we meer oog voor elkaar hebben en tijd samen doorbrengen, toch ongelofelijk mooi.

 

 

Wat heeft het thuis zitten jou al gebracht?

 

 

P.s. ondanks dat het een verwoestend virus is, ik het niemand toewens en zelf doodsbang ben om geïnfecteerd te raken, wil ik toch deze column delen. Om te laten zien dat ieder nadeel, hoe bizar ook, toch een voordeel heeft. Misschien is deze voetnoot overbodig, maar wilde het toch graag even delen.

 

 

 

 

Coronacolumn: heel Nederland een beetje ‘chronisch ziek’, een verhaal geschreven door Linda. Lees mijn disclaimer.