Gisteren ochtend voelde ik voor het eerst, sinds een maand, weer energie door mijn lichaam stromen terwijl ik langzaam aan mijn ogen open deed. Fijn. Dat is een gevoel wat ik tijdens mindere periodes, die ik vooral in de herfst en winter heb, heel erg mis. Ook de zon liet zich van tijd tot tijd weer eens zien, en dat betekende dat het hoog tijd werd om de Biesbosch weer eens met eigen ogen te gaan bekijken. De honden en mijn nieuwe camera mochten mee. Wandelen met de honden is altijd wel een feestje. Maar mijn nieuwe camera en nieuwe lens (die ik sinds maandag in huis heb, zó enorm fijn!) maakte het een wandeling met een gouden randje. Ik trok mijn conscious outfit aan en besloot de nieuwe set te gaan testen.

 

En een middag met een gouden randje was het zeker. Ik kan er zo enorm van genieten wanneer mijn lichaam simpelweg weer even normaal functioneert. Zodat ik dingen vrij moeiteloos kan doen, zonder dat ik er eerst 10 keer over nagedacht heb hoe ik iets het beste kan aanpakken. Ik haalde de stofzuiger door het appartement, gewoon omdat het kon. Besloot de pony’s wat vroeger in de wei te zetten, en werd getrakteerd op een mooi schouwspel aan rondvliegende mini’s. Ik bracht mijn oma een bezoek, maakte foto’s voor een artikel, en nu rond 8 uur in de avond zit ik, met maar een klein beetje hoofdpijn dit artikel te tikken. Ik ben blij met waar ik ben, en simpelweg gelukkig omdat ik eindelijk mijn dag weer had. Vandaag, op een helaas wat druilerige donderdag, krijg ik een behandeling, en hoop ik de stijgende lijn voort te kunnen zetten. De lente is in ieder geval in aantocht, iets wat ieder jaar weer magisch werkt. En tot die tijd zijn dagen als deze al een cadeautje.

 

Biesbosch