Freek zijn eerste stapjes in de wei – en ontmoet de kudde
Vorige week gaf ik jullie een uniek kijkje achter de spreekwoordelijke schermen op onze idyllische boerderij, waar onze lieve Freek na een vlotte bevalling geheel gezond geboren werd. De eerste nacht heb ik met de ramen half open geslapen. De angst dat er iets met Freek zou gebeuren sloop er toch wel in. Het was vanaf het eerste uur dat hij er was namelijk al bizar druk langs de wei. Zoals jullie konden lezen heeft Freek niet de meest vlotte start gehad, waardoor we eigenlijk meer rust voor moeder en zoon wensten.
Maar de avond viel laat en de rust keerde terug in de polder. Tijd om allemaal deze bizarre dag van ons netvlies te poetsen en een schoonheidsslaapje te doen. Want zo’n geboortedag vraagt genoeg energie. De volgende ochtend floten de vogels al vroeg en ontwaakte de kudde vlot. Fien en Freek hebben samen bij de stal geslapen, en ondanks dat de kudde hier niet bij kon, zijn ze nooit ver van hun vandaan geweest. Met de liefde voor Freek zat het wel goed.
Toen bleek dat hij de eerste 24 uur goed door was gekomen, hij goed op zijn benen staat en genoeg drinkt bij moeders was het tijd om na die magische 24 uur het hek te openen en de kudde écht kennis te laten maken met Freek. Zoals de bijtjes honing moeiteloos kunnen vinden, stormde de kudde enthousiast op Fien en Freek af. Er werd veel gesnuffeld en er werden veel lieve geluidjes gemaakt.
Vooral de ontmoeting tussen Jan en Freek was magisch. Als een vader of een lieve oude broer ontfermde hij zich over Freek en werd er vanaf de eerste minuut na de kennismaking een onafscheidelijke duo gevormd. Net zoals hij dat deed toen Bob als 1 week oude cria bij ons kwam wonen, gebeurd hetzelfde met Freek. Heel bijzonder om te zien. Er worden vriendschappen gevormd voor het leven.
Dutjes doen in het gras
Waar Freek gaat, gaat Fien. Als een ongeleid projectiel dartelt en scheurt hij door de wei. Soms iets sneller dan zijn dunne lange pootjes aan kunnen. Fien, die nog vermoeid is van de bevalling, kan het soms maar lastig bijbenen. Want als ze even lekker gaat liggen ziet Freek iets in zijn ooghoeken en verdwijnt hij volgas naar de andere kant van de wei. Gevolgd door Jan, als een grote broer volgt hij iedere stap van Freek op de voet.
Fien en Freek hummen vrolijk de hele dag door. Zo noem je de geluidjes die een alpaca maakt. Het is voornamelijk Fien die we horen als Freek even de benen neemt en vooral niet terug wilt komen naar moeders. De grote wijde wereld en zijn nieuwsgierigheid winnen het van het hummen van Fien. Tot hij na een flinke slok verse melk met een kleine melksnor neerploft in het gras (het gaan liggen gaat nog alles behalve soepel met zijn lange stelten) en hij zijn ogen niet langer open kan houden. En in een diepe slaap valt, tussen de bloemen, midden in de wei. Hier gaat denk ik ieders hart wel sneller van kloppen. Dat van mij in ieder geval wel.
Wanneer de avond valt
Na een paar uur is het tijd om te gaan voeren. Een goed moment om Fien en Freek apart te zetten. Moeders eet namelijk meer brokken dan de rest en het is belangrijk dat ze alle extra voedingsstoffen binnen krijgt. Freek wordt opnieuw gewogen en krijgt hierna zijn jasje voor de nacht weer aan. De dagen zijn ongekend warm, maar de nachten zijn nog vrij koel. We zien dat Freek de eerste dag wat af is gevallen en dus iets onder zijn geboorte gewicht zit. Vrij logisch met alle sprints die hij trekt terwijl hij op ontdekkingstocht is. En ook de warmte overdag werkt niet in zijn voordeel. We besluiten hem dan ook weer iets langer bij stal te houden en hem pas op de koelere momenten in de wei te laten. Zo kunnen Fien en Freek beiden bijkomen van de afgelopen twee dagen.
P.s. in mijn Wholesome Shop vind je alpaca prints en postcards van onze eigen kudde.
Wat is jouw favoriete herinnering aan een dier?
