De afgelopen weken waren niet makkelijk. En soms vind ik het lastig om wensen los te laten en ook even de dagelijkse dingen te laten voor wat ze zijn. Want ondanks dat niet alle dagen uit leuke dingen bestaan, heb ik geleerd te genieten van de mooie en fijne dingen, en dat het roer omgooien soms even het beste is wat je op bepaalde momenten kan doen. En dat samen met mijn chronische labeltjes, met mijn lichaam wat aan allerlei grenzen verbonden is. Ik besloot ze te doorbreken en te doen wat mijn hart mij ingaf. Hierdoor moeten andere dingen even blijven liggen. Maar dat is oké, omdat je veranderingen moet toepassen om vooruit te kunnen. Hoe klein ze ook zijn, of hoe spontaan ze ook zijn. Het zijn mijn veranderingen die mij maken tot wie ik ben en wat bepalen is voor hoe ik mij voel.

 

Bouwen aan een nieuwe toekomst

 

Nadat ik terug kwam uit Australië heb ik griep gekregen, hierna besloten wij heel spontaan mijn appartement in de boerderij van mijn ouders de make-over te geven die het wel verdiende. Zolang Thomas -mijn vriend- nog student is, is het voor ons onmogelijk om samen te wonen en een eigen huisje te kopen. Dit komt allemaal voort uit mijn chronische labeltjes en de beperkingen die dit met zich mee brengt. Net voor wij begonnen met het leegruimen van de kamer had ik al dagen in het opruimen van mijn kasten zitten, steeds een stukje opruimen gaat lichamelijk beter dan alles in één keer aanpakken. Ik wilde af van het ‘alles maar willen bewaren’ en wilde een woonruimte creëren die net zo clean is als een Instagram feed. Rustig, inspirerend en het moest vooral een warm thuis zijn.

Tegelijkertijd ligt mijn oma in het ziekenhuis waar ik vorige week zondag al uitgebreid over schreef. Haar herstel gaat niet zoals wij hadden gehoopt, langzaam, moeizaam en dat is erg pijnlijk om aan te zien. De woonkamer opknappen leek dan ook het enige juiste om te doen naast de bezoekjes aan oma. Woorden komen niet op papier, foto’s kwamen niet uit mijn hoofd.

Het klussen was leuk, een verademing. En wanneer iemand ziek wordt of achteruit gaat geeft dat steeds meer aan dat je de dagen moet plukken en ervan moet genieten. Niet volgende week, niet op vakantie, maar vandaag. Thomas kwam ook met een mooie quote; zullen we morgen maar in het nu gaan leven?’. Wij besluiten een droom te plukken en hij en mijn moeder helpen hard mee met het opknappen. Terwijl ik in de ochtenden mijn rust pak word er al hard geklust. Dit brengt zoveel liefde en warmte met zich mee dat ik ondanks al het verdriet overeind kan blijven.

Met trots kan ik zeggen dat het appartement bijna af is, de laatste puntjes worden op de ‘i’ gezet terwijl ik aan het herstellen ben van een nieuwe griep. Ik weet voor ik aan een project begin dat ik er vroeg of laat voor afgestraft ga worden omdat mijn weerstand naar beneden keldert zodra ik lichamelijk meer ga bewegen. Maar het is het waard. Ik vind het tof om te kunnen zeggen dat ik meegedragen heb aan dit paleisje. Dat ik zelf samen met Thomas in een halve dag tijd de hele vloer heb kunnen leggen. Dat ik tussendoor alsnog twee super leuke events heb kunnen bezoeken. Dat ik mij niet tegen laat tegenhouden door mijn eigen grenzen omdat ik bang ben om de prijs te betalen. Ik aanvaard het en zit mijn straf geduldig uit. Het enige wat ik lastig vind is dat mijn blog werk hier onder moet lijden. Dat ik oma hierdoor een paar dagen niet kan zien. En dat de puntjes op de ‘i’ nog heel even op zich moeten laten wachten. Dat ik net voor de eindstreep moet toegeven aan mijn lichaam. Maar weet je wat, het feit dat ik niet na één dag af moest haken is mij zoveel waard.

 

De blogjes komen langzaam weer. Ik heb de verbouwing gefilmd en ik sta te popelen om het eindresultaat aan jullie te laten zien als de ‘i’ helemaal compleet is. Natuurlijk heb ik op Instagram al een aantal snap shots gedeeld, maar de rest gaat er zeker nog aan komen. Wat vinden jullie er tot zover van?

 

To be continued…