Ik kan ergens gewoon niet geloven dat dit alweer een jaar geleden is. Het begin van de mooiste maanden van mijn leven. Een spannend en nieuw avontuur wat in juni zo abrupt eindigde. Hij, onze lieve Fos, heeft het ons allemaal wel gegeven. De momenten met de positieve test, het vertellen aan familie – wat we na een paar weken al deden omdat we het echt niet meer voor ons konden houden. De echo’s, de afspraken bij de verloskundige, het eindeloos struinen door babywinkels en het bij elkaar zoeken van de mooiste pakjes. Het inrichten van zijn kamer. Het zijn enkele kleine handelingen en voorbeelden, want voor ons was het zoveel meer.
– Ik schrijf dit artikel na de stilgeboorte van mijn sterrenkindje, mijn zoon Fos.
— De positieve zwangerschapstest, een jaar later —
7 maanden na de stilgeboorte van Fos
Maar vooral het dagdromen, het gevoel hebben dat je leven niet meer op pauze staat, dromen over een toekomst met ons drieën. Ik heb Thomas vele video’s doorgestuurd met peuters die eendjes en kippen gaan voeren. Hebben het uren gehad over onze plannen, het uitzoeken van de naam en alles wat we voor de kleine aan wilde schaffen.
Vanaf week 17 kwam daar zijn getrappel bij, zijn kleine voetjes die mij de gehele dag door lieten weten dat er een klein wondertje in mijn buik groeide. Ons wondertje. Dat is hij, en zal hij ook altijd blijven.
Want hij heeft het ons allemaal gegeven, de blijdschap en alle mooie momenten. Hij heeft ons ouders gemaakt. Ons leven voor altijd verrijkt. Maar dan wel op een hele andere manier dan wij voor ons zagen. Want oh, wat zag het er in het begin goed uit.
De positieve test, een jaar later
En nu, een jaar later, staan we in gedachten weer aan de start van ons avontuur. Ik leef half in 2024 en half in dit jaar. Ik kijk achteruit en vooruit. Zoek afleiding en tegelijkertijd zoek ik je in alles. Bij het terugzien van de foto’s en de video’s voel je opnieuw weer heel dichtbij. Dat koester ik.
Het is eind januari, 2025. Wij zijn nu de uitzondering op de regel. Onderdeel van de casussen die tijdens het begin van een zwangerschap bij de verloskundige besproken worden. Wij zijn de ‘wat als’. ‘De één op de zoveel duizend’. De ouders die veel te vroeg afscheid moeten nemen van hun baby. En alhoewel jij maar een klein stukje van ons hele leven bij ons was, ben jij mijn hele wereld.
Want hij is er, en zal er ook altijd zijn. Wij stoppen het niet weg en dragen je met trots uit. Je zal altijd onze eerstgeborene zijn, de kleine knappe man die ons zo onwijs veel heeft gegeven.
Maar zijn kamertje blijft leeg en in huis blijft het stil. De maxi-cosy werd tijdens het verlaten van het ziekenhuis vervangen door een draagmand, een waterbakje werd zijn cosleeper. Je was nog te klein voor je geboortepakje maar kreeg wel het mooiste geboortekaartje.
Ze zeggen weleens dat er geen kind zo aanwezig is als het kind dat gemist wordt. Het is waar. En zo zal januari nooit meer gewoon januari zijn, en heeft iedere maand een extra laag, een extra betekenis. Haal ik troost uit de gedachte dat een kind dat in de baarmoeder is gestorven het nooit koud heeft gehad, nooit honger heeft gehad, geen pijn heeft gekend en geen angst heeft gehad.
Ik mis je.
Ik zoek afleiding en zoek je tegelijkertijd in alles.
Want alleen zo, mijn liefste Fos, zal je voor altijd dichtbij mij zijn.