..’Over enkele minuten zullen wij landen op de luchthaven van Ibiza. Het weer is, fenomenaal. Bij deze neem ik namens de cockpit en de cabin crew alvast afscheid van u, en wensen wij u een heel fijn verblijf’.. Terwijl ik langs de mensen naast mij door het raampje probeer te kijken heb ik een prachtig uitzicht over een blauwe zee. En vangen wij niet veel later een prachtige glimp op van Es Vedra en uiteindelijk Ibiza.
De magie van Ibiza
Net voor wij vertrokken hebben wij een flinke stoel ruil achter de rug. Omdat wij na het verschuiven van mijn persreis spontaan bedachten om een last minute te boeken was er qua stoelindeling niets meer te doen. Thomas is vrij lang (2 meter en een beetje) en dat levert zeker met korte vluchten vaak problemen op. Na een aardige stoelendans was ik mijn plekje bij het raam kwijt, een dames koppel met baby blij dat zij 3 stoelen voor zichzelf hadden en zat Thomas schuin weg gepropt voorin, en ik achterin naast het gangpad. Vliegen maakt mij blij, en vliegen met een stoel naast het raam maakt mij meer dan gelukkig. Dan heb ik geen goede film of boek nodig. Maar daar zat ik, met mijn polaroid camera in de aanslag om een mooie vleugel foto boven de zee te maken, maar dan aan de verkeerde kant van het vliegtuig. Te kijken naar de dame die zo nodig met mij moest ruilen en nog geen blik uit het raam kon werpen. Soms denk je dat zo’n begin de toon van de vakantie mag zetten. Maar soms. Net zoals bij deze trip, viel alles op zijn plek en was alles zoals het moest zijn. Vol bijzondere hoogtepunten. Gelukkiger kan je mij niet maken.
4 jaar eerder reisden Thomas en ik los van elkaar al af naar dit prachtige eiland. Hij om te feesten, ik om het eiland te zien, te relaxen en om zo nu en dan een feestje mee te pakken. Los van elkaar, dat wel, later dat jaar zouden wij elkaar pas ontmoeten.
Het contrast met mijn vorige bezoek is groot. Het eiland is nog net zo zonnig, mooi en de sfeer die er hangt vind je daadwerkelijk ook alleen op Ibiza. Daar is niets aan veranderd. Mensen zijn vrij op dit eiland, het zit vol creatieve geesten en iedereen is goed gestemd. Maar als ik het even tot slechts mijzelf mag beperken, heb ik de laatste 4 jaar bergen verzet. Waar ik de vorige keer aan kwam in mijn rolstoel en niet veel kon lopen de eerste dagen (onder de Spaanse zon knap ik gelukkig sneller op dan in Nederland) heb ik nu alles zelf gedaan. En draag ik zelfs mijn steunkousen al meer dan een jaar niet meer.
We hebben prachtige gebieden verkent, ge-wanderd door de straten van Dalt Vila en oud Eivissa, gezwommen en zelfs Formentera op de fiets verkend. Iets wat ik al jaren niet meer kon zonder er heel ziek van te worden, was zomaar ineens een optie onder de mooie warme Spaanse zon. En dat vind ik bijzonder. Zo enorm bijzonder. Dat ik iets wat dood normaal en vanzelfsprekend is voor de meeste mensen, eindelijk kon delen met Thomas. De afgelopen jaren dat wij samen zijn hebben wij namelijk nog nooit gefietst. Tel daar een prachtig eiland in de Balearen bij op en je komt tijdens deze optelsom al snel bij een steen goed antwoord uit. Paradijs. En een lichaam wat af en toe echte wonderen verricht. En ik werk er hard voor, ik knok ervoor, heb vele experimentele paden bewandeld als het op behandelingen, onderzoeken en medicatie aankomt. Maar altijd heb ik mijn eigen hart gevolg. Vertrouwd op het kleine beetje hoop dat ik altijd heb gekoesterd, zelfs toen alles er zo dood en uitzichtloos uitzag.
De komende weken kan ik jullie daarom dan ook meenemen naar het mooie eiland van Ibiza. Met fijne plekken, hotspots en mooie stranden. Samen met het idyllische Formentera, wat Thomas en ik samen op de fiets hebben verkend. Waar we foto’s maakten waar ik jaren alleen van kon dromen. En dan kom ik maar weer tot één conclusie, reizen maakt je zoveel wijzer en is het enige wat je écht rijk maakt. Ik kan dan ook niet wachten om alle prachtige content met jullie te gaan delen.
